Recenzja Lorda Sidiousa

---

Muszę przyznać, że wiele się spodziewałem po trzecim tomie „Tajnych Misji” Rydera Windhama. Dwie poprzednie (Oddział Breakout i Klątwa piratów) całkiem ciekawie eksplorowały uniwersum sagi i chyba nawet bardziej na to liczyłem, niż ciekawą opowieść z Nuru Kunguramą w roli głównej. Niestety, nie zawsze otrzymuje się, to czego się pragnie.

Nie oznacza to bynajmniej, że Windham, pisarz o największym dorobku gwiezdno-wojennym, nie pochwali się swoją znajomością EU. Za to go lubię, Luceno potrafił wyłapać świetne nawiązania, ale Windham obecnie wyszukuje zapomniane elementy i doskonale wplata je w swoje historię. Tym razem niestety odbyło się bez jakiegoś głównego nawiązania, ale cała seria jest w pewien sposób naznaczona twórczością Timothy’ego Zahna. Jedną z planet, którą odwiedzamy jest Bilbringi VII, byliśmy tam w Ostatnim rozkazie. Inne nawiązanie to Huttka Drixo z Poza galaktykę, o Dynastii Chissów nawet nie ma co wspominać, oni już chyba pozostaną ważnym elementem tej serii, ale także podstawą pytań, które stawia sobie czytelnik. Czy Chissowie mogliby w czasie Wojen Klonów zmienić swoje doktryny wojenne? Swoją drogą podoba mi się to, że są oni tu eksploatowani, bez niepotrzebnego wciągania we wszystko Thrawna i prób wybielania jego postępowania (co czynił pan Zahn w późniejszych swoich powieściach). Windham wychodzi z założenia, że to silne państwo, które mogłoby odegrać istotną rolę w Wojnach Klonów. Więc konszachty między Republiką, Separatystami a Chissami są chyba najciekawszym elementem tej serii i szkoda, że jest ich tu tak niewiele.

Druga sprawa to kwestia samego porwanego mistrza Ring-Sol Ambase’a. Niestety wątek ten dalej stoi w miejscu, choć zajmuje strony w książce. Co gorsza tę wadę da się dostrzec w reszcie utworu. Nowe zadanie Nuru również stawia raczej pytania, niż odpowiedzi. Nie wiem jak sobie Windham tę serię zaplanował, lecz przyznaję, że po tej książce czuję pewien niedosyt. W miejsce osobnej przygody, dostaliśmy główny wątek, który nie jest skończony i jako pojedyncza książeczka ta mi się podoba mniej niż poprzednie. Stawiamy pytania, które wynikają z przeciągania akcji, a nie jej rozwoju.

Zostaje jeszcze kwestia tłumaczenia, a może korekty. Już zdanie na pierwszej stronie niestety powala zadziwiającą odmianą: „Mam się spotkać z Hutt”. Owszem, osobnika męskiego odmienia się łatwo, ale żeńskiego? Michał Zacharzewski sobie z tym nie poradził, pozostawił kilka dziwnie brzmiących kwestii. Problemy z odmianą dotyczą nie tylko tego słówka, no i jeszcze dochodzi brak konsekwencji w tłumaczeniach, mamy jednego Lorda Sithów, ale już wielu Lordów Sith. Przez to odniosłem wrażenie, jakby polskie wydanie było odwalone, byle przepchnąć dalej. Za to sama oprawa książki została trochę poprawiona względem poprzednich tomów. Obrazek na okładce zajmuje jej całość, grzbiet ma kolor szary, wnętrze bez większych zmian.

Trzeci tom „Tajnych Misji” to wciąż dobrze napisana, prosta historyjka, która ma swój urok i wciąga. Szkoda tylko, że tę część będzie łatwiej docenić czytając całość ciurkiem.

Ocena końcowa

Ogólna ocena: 7/10 Klimat: 7/10 Opis świata: 8/10 Rozmowy: 7/10