Światostatek domeny Dal. Orbita Coruscant.

W trzewiach potężnego Yuuzhańskiego światostatku, okrętu flagowego Mistrza Wojennego Tsavonga Laha nikt nie czuje się bezpiecznie. Śmierć może przyjść tutaj z każdej strony. Ale kto boi się śmierci? Tylko niewierni. Żaden Yuuzhanin- nawet Zhańbiony, nie powiedziałby, że boi się umrzeć. Ale nawet pomimo to, w sercach wkraczających do komnat audiencyjnych Mistrza Wojennego, burzyła się mieszanina strachu, szacunku i respektu.
To właśnie teraz czuł Młodszy oficer Ralta Dal, wysłuchując płomiennego przemówienia Tsavonga Laha.
-...będziecie mieli za zadanie wytępić... –Ryczał głos Laha, wielokrotnie wzmocniony przez cztery stojące w pobliżu Mon Duule-... wszystkich niewiernych w waszym sektorze, który za ich panowania był znany jako Karmazyn’owy Korytarz. Dzieci, kobiety, starcy. Zabijajcie wszystkich. Nie okazujcie litości. Niewierni to chwasty w galaktyce, podarowanej nam przez Prawdziwych Bogów! Są odpowiedzialni za zniszczenie milionów waszych braci, którzy złożyli życie w ofierze, umożliwiając nam dzisiejszy podbój ich stolicy- Yuuzhan’tara. Yuuzhan Vongowie! Zdobywcy! Osiągnęliśmy dzisiaj punkt zwrotny! Wojska nieprzyjaciela zostały zdruzgotane, a sekretne schronienie Jeedai odkryte! A teraz idźcie, i walczcie na chwałę waszego ludu!
Kto jak kto, ale Tsavong Lah potrafi natchnąć wojownika do walki. Jest fanatykiem, i to niebezpiecznym, ale dzięki temu jego przemówienia trafiały do wszystkich. Tsavong autentycznie wierzy w to, co mówi i dlatego jest taki przekonywujący. Dlatego Ralta czuł się teraz, jakby mógł sam, w pojedynkę oczyścić cały Yuuzhan’tar z wszystkich chwastów. Był młodym, potężnie zbudowanym wojownikiem, który wsławił się odwagą podczas bitew o Ithor, Dantooine i Yuuzhan’tar. Podczas tej ostatniej został awansowany na Młodszego oficera, a teraz miał poprowadzić wyprawę, której celem było oczyszczenie części Yuuzhan’tara z Niewiernych.
Wysłuchał Mistrza Wojennego z uwagą do końca odprawy, i skierował się ku hangarom, kiwając po drodze głową wojownikowi Denui Ku. Niedługo później, lądownik desantowy, ze stu dwudziestoma podkomendnymi Dala na pokładzie, rozpoczął swą krótką podróż ku powierzchni dawnej stolicy Nowej Republiki.

---

Coruscant.

Coruscant upadło osiem godzin temu. Osiem godzin, zaledwie osiem godzin wystarczyło, by ulice opustoszały, a wszyscy ocalali mieszkańcy uciekli na dolne poziomy, w poszukiwaniu schronienia. Na swoje nieszczęście, w czasie Bitwy przebywał tutaj również przemytnik, i wieloletni przyjaciel Hana Solo – Lo Khan. I oczywiście nie mógł już opuścić planety. Biegł teraz, pragnąc wydostać się z Karmazynowego Korytarza, gdyż niedaleko widział organiczne okręty nieprzyjaciół, lądujące bezpośrednio na Coruscańskich budynkach. Niepokoił się o swojego przyjaciela, Yaka Luwingo który został porwany przez spanikowany tłum, rozpaczliwie walczący o miejsce na publicznym transportowcu „Byrta”, podczas ewakuacji stolicy. Lo słyszał, że na lądowisku wybuchł później termiczny detonator, powodując ogromne straty w ludziach. Miał nadzieję, że jego przyjacielowi nic się nie stało, choć i tak nie miał zbytniej nadziei na to, że się jeszcze spotkają. Biegnąc przez Aleję Dzikusów, jak potocznie nazywano tą ulicę, zobaczył migające słabo światełko szyldu opustoszałej knajpy. Budynek był dwupiętrowy i zdewastowany, jakby rozegrała się tu kiedyś ogromna bitwa między Rebelią a Imperium. Okna były powybijane, a zapachy, wydostające się przez nie sugerowały, że knajpa „Pod Dewbackiem” – bo na taką nazwę wskazywał zniszczony szyld- była, a może wciąż jest schronieniem dla wielu istot ras obcych.
-Ta rudera mogłaby być moim domem przez najbliższych parę dni. –Pomyślał Lo. Odbezpieczył swojego Merr-Sonna, i ostrożnie wszedł do budynku. Smród, jaki panował w środku, o mało nie zwalił go z nóg. Coś lepkiego było rozsmarowane na podłodze. Khan nawet nie chciał wiedzieć, co to było. Wydawało się, że w budynku nie ma żywej duszy. Już bez tego kamienia, który od paru godzin ciążył mu na sercu, wszedł po schodach na górę, w poszukiwaniu kawałka przestrzeni, gdzie mniej śmierdziało, i było względnie czysto. Na parę następnych dni mógł się czuć bezpiecznie

---

Amphistaff opadł pionowo na głowę niewiernego, rozłupując mu czaszkę. Mężczyzna osunął się z cichym westchnięciem na podłogę. Yuuzhanin, który to zrobił, podszedł do zwłok i wyciągnął kawałek mózgu z resztek czaszki.
-Piąty –Szepnął z fanatycznym uwielbieniem.

---

Wysoki, ciemnowłosy mężczyzna wybiegł z pośpiechem z Alei Mon Mothmy, kierując się ku Karmazynowemu Korytarzowi. Moc podpowiadała mu, że to właśnie tam przebywa Lo Khan. Ale wiedział też, że właśnie tam kieruje się teraz całkiem pokaźny oddział Yuuzhan Vongów. Oby nie było za późno...

---

Rozległ się dziki wrzask bólu, a potem głuchy trzask. Najpotworniejsze jednak było co innego: triumfalne ryki Vongów; bestii, niezdolnych do współczucia i litości. Lo nie miał wątpliwości, że oto był świadkiem śmierci kolejnego mieszkańca Coruscant. A niewiadomo było, ilu zostało wziętych do niewoli. Ale on nie da się wziąć żywcem. Odbezpieczył swój blaster i czekał...

---

Dal prowadził swój oddział brawurowo. Jego wojownicy praktycznie cały czas biegli, nie mogąc się doczekać kolejnego łupu. Ktoś postronny mógłby stwierdzić, że nie były to istoty rozumne, a dzikie potwory złaknione tylko krwi i zabijania. Ryczeli dziko, gdy udało im się dorwać kolejnego Coruscańczyka, a udawało się to zawsze. Byli w prawdziwym szale bojowym. A żaden zwyczajny człowiek nie zbliżyłby się do wściekłego Yuuzhanina na bliżej, niż dwadzieścia metrów. Ale nikt nigdy nie mówił, że Kurt Xavis jest zwyczajnym człowiekiem.

---

Yuuzhanie wpadli do kolejnego domu, dewastując go; „oczyszczając z bluźnierstw”, jak sami o tym procederze mówili. Nie zachowywali nawet dyskrecji, wiedząc, że Niewierni mają szansę ucieczki ich straszliwej tyralierze równe zeru. W końcu zostawili go, i taranując jedną ze ścian, dotarli do ruin jakiegoś budynku, mogących mieć nawet z sześćdziesiąt lat, aż do tej pory spoczywając tutaj bezpiecznie. Nie omieszkali oczywiście jeszcze bardziej ich zdemolować. Osiągnęli Aleję Główną Karmazynowego Korytarza, na której niegdyś był plac targowy i restauracje dla gości spoza planety. Teraz Aleja Główna była opuszczoną, zaniedbaną, i –wydawałoby się- zapomnianą dzielnicą Coruscant. Aż trudno było uwierzyć, że jeszcze wczoraj to miejsce tętniło życiem, a mieszkańcy spokojnie załatwiali tutaj swoje interesy. Ale Aleja Główna, tak, jak Karmazynowy Korytarz, i całe Coruscant, już nigdy nie będzie taka, jak przedtem. Nie po tym, co planują tutaj zrobić Yuuzhan Vongowie.

---

Kopnięcie. Kopnięcie. Chrzęst durabetonu, i głośny tupot nóg. Lo poczuł się...rozgoryczony. Wybrał złe miejsce na schronienie, i zaraz przyjdzie mu za to zapłacić. Wymierzył swój blaster w drzwi.

---

Do kantyny „Pod Dewbackiem” weszło dwunastu wojowników – jeden cały oddział, i to w dodatku oddział wybrańców. Bo na ich czele stał nie kto inny, jak sam dowódca dywizjonu. Ralta Dal.

---

Lo znajdował się w trzecim budynku po lewej stronie, licząc od skrzyżowania z Aleją Jesmin Ackbar. Niestety właśnie tam wszedł teraz oddział pacyfikujący Aleję Główną. Kurt wymacał pod kombinezonem swój miecz świetlny, i wyciągnął go, przytrzymując kciuk na włączniku. Gdzieś tutaj krąży zło. Zło było tak namacalne, że mało nie zwaliło go z nóg. Będą kłopoty. Przyspieszył.

---

Yuuzhanie nie mają nic przeciwko bólowi i cierpieniu. Więcej nawet, uwielbiają je. Jak to kiedyś powiedział kapłan Harrar: „Cierpienie jest esencją życia. Ci, którzy uznają tę prawdę, rozumieją, że tylko śmierć uwalnia nas od cierpienia.”
Ale nawet najbardziej konserwatywnemu Yuuzhaninowi nie spodobałby się smród, jaki panował w „Dewbacku”. To było zupełnie inne cierpienie.
-Oficerze Dal –Poprosił jeden z młodszych wojowników. Może byśmy sobie darowali ten budynek?
Ralta stanął, jak rażony piorunem. Odwrócił się błyskawicznie na pięcie, grzmocąc nieszczęśnika łokciem w twarz. Było słychać chrzęst kości, a wojownik cicho opadł na ziemię. Reszta do końca życia zapamięta, że nie należy się sprzeciwiać rozkazom dowódcy.
Z rozeznania wynikało, że na parterze nie ma żadnego żywego niewiernego; natknęli się tylko na jedno rozkładające się ciało, przewieszone przez okno. Najprawdopodobniej nieboszczyk postanowił ze sobą skończyć, gdy pierwsze okręty Vongów pojawiły się w przestworzach Coruscant.
Wciąż jeszcze rozgniewany Dal, zostawił trzech podwładnych na straży, a reszcie nakazał wejście na górę. Pierwsi dwaj wzięli pokój z prawej, a pozostała piątka ten z lewej. Sam poszedł za nimi. Jego daleki krewniak, Koolb Dal, kopnął w drzwi, wybijając je z zawiasów. I wtedy stało się coś, czego absolutnie się nie spodziewali, a powinni. Rozległ się błysk, i Koolb został odrzucony do tyłu, przygniatając sobą Yuuzhanina stojącego za nim. Zamiast twarzy miał krwawą miazgę. Chyba szukających porządnej walki wojowników czekało wreszcie ujście ich skumulowanych emocji...

---

Couffee upadło ze stukotem na zanieczyszczoną podłogę „Dewbacka”. Chwilę później obok niej odbiła się niekrwawiąca głowa Yuuzhan Vonga, z wyrazem zaskoczenia zastygłym na jego groteskowej twarzy. Parę metrów dalej leżało drugie nieruchome ciało, a za nim jeszcze jedno. Kurt uśmiechnął się ponuro. Dół opanowany.

---

Caren Nessel zawsze uważał się za człowieka nieszczęśliwego. Gdy miał siedem lat, w jego domu wybuchł gaz tibanna. Jego rodzice zginęli, a on sam został dotkliwie poparzony. Był tak oszpecony, że żadna kobieta nigdy go nie zechciała. Nie dostał należytej edukacji, i w związku z tym nie mógł znaleźć pracy. Wylądował na ulicy, zaczepiając przechodniów, i błagając ich o zapomogę. Czuł się ohydnym potworem, który nie powinien nigdy się urodzić.
Ale w porównaniu z tym, co go teraz goniło, nawet on mógłby się dowartościować.
„To” było humanoidalne, ogromne, i uzbrojone. I wydawałoby się, że jego jedynym celem jest zabijanie i destrukcja. Na szczęście, było znacznie dużo wolniejsze od Carena, który zostawił je już trochę w tyle. Wyskoczył ze zrujnowanego domu, wskakując do następnego. Widok, który tam zastał, przeraził go prawie tak samo, jak to, przed czym uciekał. Na podłodze leżały trzy ciała, wszystkie okropnie zmasakrowane. Nad nimi stał czarnowłosy mężczyzna, z zapalonym...pomarańczowym mieczem świetlnym. Na jego widok, Nessel głośno krzyknął. Mężczyzna odwrócił się ku niemu.
-Spokojnie, nie zamierzam cię skrzywdzić. –Starał się nadać swojemu głosowi uspokajające brzmienie- Uciekasz przed Vongami? Nie trafiłeś najlepiej.
Pomyślał, że ten człowiek mógłby odciągnąć uwagę jego prześladowcy od niego. Powiedział mu.

---

-Do-ro’ik Vong Pratte! –Ryknęło jak jeden mąż pięciu wojowników, wbiegając do pokoju, skąd nadszedł strzał. Pod oknem stał mężczyzna średniego wzrostu, w zawadiackiej pilotce na głowie. Celował do nich z blastera. Wystrzelił do Ralty, słusznie domniemając, że to on jest dowódcą. Strzał był niezwykle celny, i Dal przetrwał tylko dzięki poświęceniu jednego ze swoich podwładnych, który go odepchnął, samemu obrywając w klatkę piersiową. Yuuzhan Vongowie wściekle ryknęli; hałas z pewnością zaalarmował wojowników, którzy penetrowali sąsiedni pokój. Dowódca podniósł się, i złowrogo spojrzał w oczy Lo Khanowi. Ten dostał gwałtownych drgawek.
-Jesteś już martwy, niewierny. –Powiedział w źle akcentowanym basicu. –Brać go!
Wtedy zaskwierczało, rozległ się swąd spalonego mięsa, a wojownik stojący najbardziej z tyłu zawył dziko.
-Witaj, Lo. –Wyszczerzył zęby Kurt Xavis, odtrącając na bok rozcięte ciało Yuuzhanina. –Przybyła pomoc.

---

Ralta był już nieźle rozwścieczony. Zginęło czterech wojowników, a że ci z dołu nie przepuściliby obcego na górę gdyby żyli, więc Dal stracił na razie siedmiu podwładnych. Jakby tego było za mało, jeden z pozostałych przy życiu wojowników, nie czekając na rozkaz, wyciągnął couffee, i dźgnął nim Jedi między żebra.
-Khan, nie mieszaj się do tego. Poszukaj schronienia. –Rzekł Kurt, roztrzaskując Vongowi czaszkę.
Dowódca zmrużył oczy, uśmiechając się złośliwie do Xavisa. Warknął parę słów po Yuuzhańsku, a pozostała trójka wojowników dosłownie rzuciła się na Kurta, zwalając go z nóg. Natomiast on sam, w dwóch długich susach doskoczył do Khana, który, zaskoczony i przerażony zarazem, nie oddał ani jednego strzału. Młodszy oficer kopnął go w podbródek, a gdy ten upuścił blaster, złapał go od tyłu za ręce, przykładając drugą ręką couffee do szyi. Gdy Xavis wygrzebał się spod ciała dwóch Yuuzhan (trzeciego tylko ogłuszył), pojął powagę sytuacji.
-Może zmierzymy się w pojedynku? –Zaproponował.- Tylko ty i ja. Honor twojej domeny przeciwko życiu Lo Khana. Zgadzasz się?
Na parę sekund zapanowała kłopotliwa cisza. Słychać było tylko ciężkie, miarowe oddechy Dala pod zbroją vonduun.
-Zgoda. Honor domeny Dal przeciwko życiu niewiernego. Wyjdźmy na zewnątrz; tu jest za mało miejsca.
-Nieprawda.- Zaprotestował Jedi. –Wystarczy tylko uprzątnąć te...ciała. –Wyszczerzył złośliwie zęby.

---

-Jestem Ralta z domeny Dal, Młodszy Oficer pod rozkazami Mistrza Wojennego Tsavonga Laha. To mój podwładny, Tsun z domeny Yaght. Będzie świadkiem naszego pojedynku. –Wbił amphistaffa w durabeton.
Wojownik wyglądał doprawdy imponująco; barczysty, w czerwonej zbroi, wzbudzał lęk nawet w najodważniejszych.
-Jestem Kurt Xavis, były Pułkownik Sił Zbrojnych Nowej Republiki i Rycerz Jedi. To mój przyjaciel Lo Khan. Będzie świadkiem naszego pojedynku.
Kurt był ubrany w czarną, luźną szatę, nie krępującą jego ruchów, ale i nie dającą ochrony przed ciosami. W prawej ręce trzymał wyłączony miecz świetlny.
Jego przeciwnik wyrwał amphistaffa z ziemi, machnął nim, skręcając w pierściń, a potem zatrzymał na prawym ramieniu, syczącą głową przy nadgarstku, wycelowanego ogonem w niebo.
-Jesteś mordercą, mojego brata, Narry Dala.
Lo obserwował, jak Kurt powoli podnosi głowę, i ponuro spogląda w oczy Ralty.
-A ty zamordowałeś niezliczoną Ilość niewinnych mieszkańców Coruscant. Ale nie o przeszłość będziemy walczyć, lecz o przyszłość.
-Być może tak będzie w twoim przypadku –Yuuzhanin wyprężył się jak struna, i ukłonił Xavisowi. –Ja będę walczył o honor Yuuzhan Vong i domeny Dal.
Bilbringianin ukłonił się w odpowiedzi.
-Spore ryzyko jak na tak marną nagrodę.
Amphistaff zawirował, miecz świetlny wzniósł się do góry. Sztych wysoko zablokowano, niskie cięcie przypaliło trawę, ale nie nogi, które nad nim przeskakują. Walczący mijali się, zawracali, atakowali, parowali ciosy. Syk amphistaffa walczył o palmę pierwszeństwa z trzaskiem miecza świetlnego. Ostrza śmigały do przodu, cofały się, nacierały w ripoście.
Moc dodawała walczącemu Kurtowi się i szybkości, ale nie pozwalała przejrzeć zamiarów przeciwnika. Amphistaff ciął i dźgał, zawsze mijając Kurta o centymetry, zawsze odrzucany na bok. Yuuzhanin za każdym razem skręcał amphistaffa na czas, by odparować sztych Xavisa albo odbić na bok zamaszyste cięcie. Byli godnymi przeciwnikami, o idealnie wyrównanych siłach.
O porażce zadecyduje jeden błąd, pomyślał Lo.
Pomarańczowe ostrze świetlnego miecza zatoczyło szeroki łuk i zaatakowało Raltę Dala. Yuuzhański wojownik podskoczył, by zablokować cięcie, ale miecz Kurta przemknął pod amphistaffem i podskoczył w górę po ciosie, który powinien był rozpłatać Yuuzhanina od krocza po gardło.
Ralta Dal zdążył odskoczyć do tyłu, i tylko dymiący kawałek jego zbroi opadł na ziemię w miejscu, w którym wojownik znajdował się jeszcze przed chwilą.
Kurt doskoczył i zaatakował Dala, celując w górną część jego klatki piersiowej. Trzymając amphistaffa obydwiema rękami, Yuuzhanin odparował cios. Poslał pomarańczowe ostrze wysoko w górę i pochylił głowę, by zawirować w pełnym obrocie. Gdy amphistaff wyprostował się wzdłuż jego przedramienia, Ralta Dal zaatakował.
Ból eksplodował w ciele Xavisa, gdy łeb amphistaffa przebił mu ramię. Upadł.
Dal stanął nad nim triumfująco.
-Dzielnie walczyłeś, Jeedai Xavis. Ale to już koniec. Zwyciężyłem. Przyjmij porażkę z godnością.
-Wygrałeś. –Wycharczał przez zaciśnięte zęby, chwilowo sparaliżowany bólem.- Twoje prawo. Zakończmy to szybko.
-Jak sobie życzysz –Powiedział Yuuzhanin, okręcając się niespodziewanie na pięcie, i miażdżąc wyprężonym amphistaffem czaszkę osłupiałego Lo Khana. Biedak nawet nie pomyślał o śmierci, gdy ta po niego przyszła.
-LO! –Ryknął Xavis, zapominając nagle o bólu.- Ja mówiłem o sobie! –Zwrócił się w stronę wojownika. –To mnie miałeś wykończyć!
Twarz Ralty była jak beznamiętna maska.
-O to walczyliśmy. O jego życie. –Rezkł, wskazując na sztywniejące ciało przemytnika.- A ty przegrałeś. Ale oczywiście nie zapomniałem o twojej prośbie.
-Uniósł amphistaffa....

OCENY UŻYTKOWNIKÓW:

Aby wystawić ocenę musisz się zalogować Wszystkie oceny Średnia: 8,10 Liczba: 10

Użytkownik Ocena Data Kyp Durron 10 2004-04-30 13:02:45 Karoleki 9 2005-02-25 20:43:35 Ricky Skywalker 9 2004-12-15 17:20:34 Taag Bha Den Fell 9 2004-07-13 10:17:05 Tsavong Anor 9 2004-06-25 20:17:08 SeventhSon 9 2004-05-07 15:27:08 Carno 8 2004-05-16 14:47:00 Darth Fizyk 8 2004-05-14 00:52:58 Mistrz Fett 7 2004-05-07 17:44:05 Darth Kasa 3 2010-10-26 18:05:56

TAGI: Fanfik / opowiadanie (255)