Najlepiej chyba brzmi Niepokonany , albo niezwyciężony

Wybiorą niezwyciężony na 100% - to znaczy, tak myślę

A ja obstawiam, że żadna z powyższych propozycji Będzie "Niemożliwy do Pokonania", albo coś w ogóle nie związanego z angielskim tytułem, np. ..... - no chyba nie mam sensownego pomysłu. Z przedstawionych propozycji najlepiej brzmią Niepokonany i Niezwyciężony.

A gdyby Więzy Krwi były jednym słowem to efekt na półce był lepszy. Seria o jednowyrazowych tytułach prezentowałaby się całkiem fajnie

NIEPRZEMOŻONY, to najlepszy tytuł...
A tak serio, to Niezwyciężony pewne będzie...

Właśnie dobiegła końca 9-cio tomowa seria Legacy of the Force tworzona przez 3 autorów: Karen Traviss, Aarona Allstona i Troya Denning. Seria ta budziła duże nadzieje i jak na mój gust spełniła oczekiwania . Przyniosła ona swego rodzaju świeżość bo konfilikt na tle politycznym w SW jeszcze nie mieliśmy. Dała on naszemu uniwersum wiele nowych i ciekawych postaci, ukazała też śmierć kilku znanym nam wcześniej lepiej bądź gorzej. Głównym wątkiem serii było przejście Jacena Solo na ciemną stronę i choć mogłoby się wydawać iż to już było, że to oklepany pomysł i autorzy nie mają o czym pisać to okazał się on bardzo ciekawy i także nieco nowatorski. Można by przyrównywać Caedusa do Vadera, lecz Anakin Skywalker przeszedł na ciemną stronę z powodu miłości, a młody Solo z powodu chęci przywrócenia pokoju i łady w galaktyce. Sama seria okazała się świetnym pomysłem i za całą pewnością mogę powiedzieć iż jest ona jednym z najlepszych rozdziałów w świecie Gwiezdnych wojen.

Jeśli chodzi natomiast o Invincible autorstwa Troy Denninga, dziewiąty, a zarazem ostatni to serii Legacy of the Force to przyznam że spełnił on moje oczekiwania. Cała akcja toczy się przede wszystkim wokół Jainy Solo. Postać ta przez wielu fanów została znienawidzona i uznana za wartą „usunięcia” w tej serii się zmieniła i stała się bardzo ciekawą postacią. Podczas Nowej ery Jedi i początku serii Legacy Jaina była bardzo dziecinna jak na swój wiek, niedojrzała. Nawet 14 letni Ben Skywalker był postacią bardziej dorosłą niż Jaina w wieku lat 31. Ale młoda Solo zmieniła się, wojną i czyny jej brata zmusiły ją do tego. Piękne jest nawiązanie Denninga do „Gwiazdy po gwieździe” kiedy to Jaina zyskała miano „Miecza Jedi”. Wtedy nikt jeszcze nie wiedział co to oznacza. Teraz Solo zrozumiała co jej wuj miał namyśli nazywając ją tak i Jaina staje się prawdziwym „Mieczem Jedi”. Podczas serii dorasta ona udaje się na trening do Boby Fetta i jego Mandalorian. Zmienia się na oczach czytelnika i naprawdę zaczynamy lubić tę postać. W „Invincible” ma ona naprawdę trudną misję do zrobienia i udaje jej się unieść ciężar i w dużym stopniu przyczynić się do przywrócenia pokoju w galaktyce.

Troy Denning w bardzo ciekawy sposób ukazał też inne postacie. Bardzo podobało mi się iż w tej książce byli Mandalorianie, którzy są domeną pani Traviss i nikt wcześniej w serii o nich nie pisał. Tu natomiast mamy ich dość dużą rolę.
W książce jest dość mało Caedusa , ale ten niedosyt pozwala uzupełnić finał książki i ukazanie jego ostatecznego losu. Darth Caedus był sithem niepowtarzalnym. Nie mieliśmy wcześniej Lorda sith który w pełni rozumie co się z nim dzieje i tego że to nie galaktyka ma podlegać jemu, ale on ma służyć galaktyce. Jacen Solo w serii Legacy of the Force uległ przeobrażeniu w Dartha Caedusa. Lecz ta przemiana rozpoczęła się jeszcze w Nowej erze jedi. Jednak wtedy jeszcze był on zaledwie larwą, natomiast w Legacy był już dorosłym osobnikiem. Jednak los Caedusa był przesądzony. Musiał on (uwaga tu spoiler) zginąć w serii ponieważ nie dało się z nim zrobić nic innego jest to wyjście przykre ponieważ był on niezwykle ciekawą postacią , lecz konieczne.

W tym tomie mieliśmy dużo śmierci. Niektóre były dość szokujące, choć seria przyzwyczaiła nas do tego że postacie odchodzą i to mi się bardzo podoba. Kończą się czasy nieśmiertelnych postaci które wychodzą z każdej opresji cało.
Jeśli chodzi o inne postacie niż głowni bohaterowie to bardzo podobała mi się Tahiri. Widzimy wpływ Caedusa na nią i zmianę w jej toku myślenia , jednak na końcu książki jej los się odwraca ze względu na młodego Bena Skywalkera który jest już wyrazistą postacią i wyrasta nam na przyszłego następcę swego ojca.
W książce mamy także początki powstawania Nowego Imperium, z komiksowego Legacy. Denning zachowuje spójność między całym uniwersum i to u niego lubię.
Dramatyzmu w książce nadają fragmenty z młodości Jacena Solo, a także jego dowcipy przed każdym rozdziałem z okresu gdy był jeszcze nastolatkiem. Daje to kontrast i pozwala zobaczyć jak wielka zmiana dotknęła młodego Jedi ze względu na chęć dania galaktyce pokoju i sprawiedliwości. Jednak tych rzeczy nie dadzą brutalność i brak etyki w wielu sprawach. Ciemna strona doprowadziła Jacena na drogę z której nie ma odwrotu , drogę zła , nienawiści i cierpienia.

Na końcu chciałbym podsumować 2 sprawy. Całą serię Legacy of the Force której wystawiam ocenę 9/10. Jak i Invicible któremu również wystawiam 9/10.
Na koniec jedno krótkie zdanie: Każda władza działa jak narkotyk, wciąga i uzależnia i jeśli w odpowiednim momencie tego nie zauważymy do ta władza na pochłonie i będziemy jej pragnąć więcej.

Ps. Byłby wdzięczny za umieszczenie recenzji w dziale książki, jeśli oczywiści się nadaje

Mam w koncu lekture "Invicible" za soba. To bylo zakonczenie mojej ulubionej serii, tego ukrywac nie bede. Z reszta wystarczy popatrzec na oceny jakie wiekszosc fanow daje, oscyluja one w granicach 7-10. Ja osoboscie jestem zachwycony Darthem Caedusem i jego doczesnymi losami. Lubilem Jacena, to tez polubilem jego mroczne alter ego. Ale przejdzmy do samego "Invicible", ktory opisze od... konca.

Walka koncowa byla w miare pasjonujaca. W ogole to ze byly 2 starcia bardzo mnie zdziwilo. W sumie nawet myslalem, ze Jaina go chapnie w srodku knigi : - D. Wyszlo jak wyszlo, Miecz Jedich zachowal sie w pelni profesjonalnie i czuc bylo powiew mysli wojennej Mandalorian. To bylo chyba najpiekniejsze nawiazaine do tworczosci Legajsowej Traviss. Zakonczenie oryginalne, zaostrzylo mi apetyt na Sokola Milenium, tak powinien marketing dzialac w koncu. Sama ksiazka nas przygotowuje na nieuniknione i w sumie wynik starcia jest z grubsza przesadzony. Taka liniowosc mi sie troche nie podobala. No ale coz, przebijaja za to wszystko nawiazania do Legacy komiksowego. Swietnie sie to wszystko urabia. Powoli powoli, bez jednego szybkiego machniecia. Tak powinno to by prowadzone.

Samej ksiazce daje 9/10. W dodatku to moj pierwszy HC, wiec zlapalem bakcyla i teraz chce wiecej HC miec na polce : - D.
Ave Legacy of the Force! Wroce do tej serii niebawem i to pewnie w polskich wydaniach.

No i po serii. Muszę przyznac, że podobnie jak wielu innych którzy przeczytali tę serię, bardzo są sobie chwalę. Konwencja z 3 autorami i trzema ich podejściami genralnie (jednak z kilkoma niedociągnięciami) wypaliła i kto wie czy nie warto innych długich seriali prowadzić w podobnej konwencji autorskiej.

Co do samej książki Troya, to było już trochę gorzej niż widzieliśmy to w jego wykonaniu we wcześniejszych jego pozycjach LOTF. W ogóle wydaje mi się, że środkowe książki w wykoanniu wszystkich trzech autorów były ich najlepszymi wyczynami. Niemniej jednak zdecydowanie najbardziej cenię sobie karen Traviss, ale to chyba z jej podejścia do Mandalorian, których przez jej twórczość wyjątkowo polubiłem. Dlatego też trochę mam pretensji do osstatniej pozycji Troya, który dość mocno postawił w odstawkę kontekst Mando, aczkolwiek i tak wykorzystał więcej z poprzedniej ksiazki Karen aniżeli miało to miejsce w poprzednich dwóch przypadkach.

Co będzie w samej książce, to chyba juz wszyscy musieli wiedzieć, i to nie z samych spoilerów, ale bardziej z lektury przedostatniej pozycji LOTF. Dlatego powstawało jedynie pytanie, kiedy i jak się wszystko dokona. Myślę, że egzekucja została przedstawiona w przyzwoity sposób i tutaj nie mozna miec wielu zarzutów (obawiałem się nawet, że Jaina będzie się bardziej wahała). Poza tym ksiązka pokazuje według mnie odpowiednie podejście rodziców Jacena, którzy nie mają juz żadnych watpliwości i to chyba nalezy odnotowac jako plus, gdyż gdyby zaczęli znowu miec jakies rosterki, to zupełnie po tym wszytskim co sie stało wcześniej bym ich nie zrozumiał

Jako plus całej serii trzeba przypisać zapewne, to iż wreszcie bohaterowi z grona głównych i mniej głównych zaczęli wreszcie być zniszczalni lub też przestali być wiecznymi. Mam w całej serii kilka zgonów postaci, które były naprawdę znaczącymi w całym EU. Takie podejście do sprawy uwiarygania całą historię, czego wcześniej w książkach SW troche brakowało.

Z grubsza rzecz biorąc ostatnia pozycja Troya była dobra, acz zbytnio przewidywalna. Mimo wszystko zasługije jednak na dobrą notę:
9/10

a cała seria ze względu na słabszą końcówkę dostaje ode mnie

8,5/10

Teraz ogromne oczekiwanie z mojej strony na Sokoła, bo to może być styl i tematyka iście przygodowa (typu przygód Hana Solo) jaką naprawdę lubię.

zdań o książce.

Invincible było ksiązką na którą czekałem od dawna, jako, że jest to tom kończący serię, który miał przynieść ostateczne rozwiązania. Mając w pamięci to jak Troy Denning poradził sobie z Inferno liczyłem na naprawdę dobrą pozycję.

Jako, że jest to ostatni tom tak i cała akcja zmierza do zakończenia. Nie mamy już podziału na wątki, nie ma miejsca na wątpliwości. Treść książki to jeden wątek, głównie widziany z jednej i tej samej perspektywy. Co więcej ten wątek to tak naprawdę dwie długie akcje, z których jedna jest następstwem drugiej.

Nieuchronnym następstwem poprzednich tomów było to, że akcja musiała się skupić w dużej mierze na Jainie Solo. Widzimy co musi przejść i jak się zmienić aby przygotować się do ostatecznego starcia. Możemy dostrzec jakie wywołuje to w niej reakcje. Na pewno nie jest to ta sama irytująca i niedojrzała dziewczyna, którą Denning nam prezentował chociażby w trylogii „Mroczne Gniazdo”. Jest to bohaterka, której wyczyny jesteśmy w stanie w tej książce śledzić nawet z przyjemnością. Wszystko w tomie dąży do ostatecznego starcia pomiędzy rodzeństwem Solo, tak jak dążyło już od pewnego czasu. Tu autor nie miał zamiaru nas zaskoczyć nagłą zmianą i zmienić zawodników. Jedyne co pozostawił w wątpliwości do zakończenia to to, w jak wielkim stopniu pozostała część bohaterów będzie pomagała i partycypowała w akcji.

Skupienie się na jednym wątku nie oznacza jednak, że pozostałe zostały całkowicie zaniedbane. Książka od czasu do czasu dostarcza nam informacji na temat tego co dzieje się z innymi bohaterami, którzy mieli wpływ na losy serii. Jest to jednak tylko tło do głównych wydarzeń.

Fakt, że książka opiera się na jednym wątku pełnym akcji sprawia, że jest ona dosyć dynamiczna, a samo rozwiązanie akcji zawartej w serii jest zrobione pomysłowo – choć bez większych niespodzianek. Niemniej jednak, czasem żałowałem, że nie zdecydowano się trochę mocniej ciągnąć również jakiegoś innego wątku. Przypatrywanie się wciąż tym samym wydarzeniom w pewnym momencie wydawało mi się zbyt monotonne.

Dużym plusem książki jest zachowanie ciągłości zarówno w wydarzeniach – tu chwali się Denningowi próba nawiązania do komiksowej serii Legacy, zwiększająca nam spójność wszechświata, jak i w sposobie pisania. W całej serii mamy dosyć dużo śmierci, w tym tomie również nam ich nie oszczędzono. Chwali się to, gdyż dają one wrażenie, że wszystko się może zdarzyć i nikt nie jest nietykalny.

Seria taka jak Dziedzictwo Mocy zasługuje moim zdaniem na fenomenalne zakończenie, problem w tym, ze nie jestem przekonany czy ta książka temu sprostała. Jest ona na pewno dobrze napisana i czyta się ją przyjemnie, jednak myślę, że dobrze nie powinno wystarczyć w tym przypadku. Tak dobra seria powinna mieć bowiem wybitne zakończenie, a to w moim odczuciu takie nie było. Owszem było pomysłowe ale lekko przewidywalne i już w połowie książki można było dosyć dokładnie przewidzieć pozostałe wypadki. Zabrakło jakiegoś punktu, który by skupił na sobie uwagę czytelnika zamiast na oczekiwaniu na wielki finał. Invincible to całkiem niezła książka, ale jak na zakończenie trochę za słaba. Mogę ją ocenić na 8/10.

Już 7 kwietnia Niezwyciężony. Zapowiedź Amberu:
http://www.wydawnictwoamber.pl/ksiazka/1067/dziedzictwo-mocy-ix-niezwyci%C4%99%C5%BCony

Jak przewidywaliście,premiera 21 kwietnia: http://www.wydawnictwoamber.pl/ksiazka/1067/dziedzictwo-mocy-ix-niezwyci%C4%99%C5%BCony

Akurat na moje urodzinyFajny będzie prezent.Już się nie mogę doczekać.

http://www.wydawnictwoamber.pl/ksiazka/1067/dziedzictwo-mocy-ix-niezwyciężony

Ja tylko błagam wydawnictwo Amber żeby już nie przesuwali premiery tej książki. Promocja w matrasach trwa do 30, więc chciałbym kupić za niższą cenę.

Ktoś wie czy jest ta premiera dzisiaj?

TAK książka jest w nowościach na stronie http://www.wydawnictwoamber.pl/
jak z dostępnością w księgarniach to nie wiem.

Dziwne... stron ma mniej niż Objawienie, a cena jest wyższa (39,80 zł)

dzisiaj tak około 12.30, a książki nie było zobaczę jeszcze w weekend, może się pojawi.

Przeczytałem juz jakies 120 stron i jak narazie nieczuje w niej klimatu sw
Niewiem może przesyt mam po zaliczeniu juz chyba 100 ksiażek, albo okres z chronologii nie ten.Czekam na następnom. 9 tomową serie może bedzie lepiej .

Na empik.com książka jest już dostępna. Cena wynosi 35,99zł.

Cieszę się, że chociaż u was książka jest. W całej galeri krakowskiej jeszcze nie ma. A promocja w matrasach się kończy...

Słyszę, że z Krakowa napływają niepomyślne wieści... A miałem skoczyć za jakieś 3 tygodnie do Matrasa.

Cholera, trzeba by wreszcie zakręcić się koło SWowych książek, w szczególności tej.

zamówiłem sobie, a że rodzic jest szefem DPD w Olsztynie (szpan ) to pewnie będę miał w kilka godzin wcześniej, bo obejdzie się bez czekania na dowóz z oddziału

Książka dzisiaj doszła i okazało się, że z zapowiadanych czterystu stron mam około trzysta pięćdziesiąt... To tylko mój egzemplarz czy może kolejny kit wciskany przez Amber?

Dzisiejszego wieczoru zakończyła się dla mnie seria Dziedzictwo Mocy. Niezwyciężonego miałem zacząć czytać wczoraj wieczorem, lecz senność mi to uniemożliwiła, więc zacząłem go dzisiaj w okolicach 9 rano Teraz gdy piszę tego posta jestem już po lekturze, moja ulubiona seria dobiegła końca. Teraz parę słów dotyczących Niezwyciężonego.

Początkowo, a w zasadzie po przeczytaniu pierwszego rozdziału byłem bardzo zawiedziony. Myślałem, że Troy Denning znów będzie nawijał o robalach. Pierwszy rozdział jest bowiem skupiony na Verpinach. Na całe szczęście okazało się, że to jednorazowy wypadek. Kolejne rozdziały miały już zgoła inną tematykę. Skupiły się na finale powieści. Zakończenie cyklu nie mogło obyć się bez powrotu wielkiej trójki do ról głównych bohaterów, więc kolejny niesmak pojawił się na mojej twarzy. Czytając jednak kolejne strony uświadomiłem sobie, że nawet obecność Luke`a, Leii i Hana wypada nadzwyczaj dobrze. Okazuje się, że nasz Wielki Mistrz Jedi stał się na starość prorokiem, który ma wszystko z góry na dół zaplanowane. W sumie to mi się to bardzo podobało, Jaina jako, że tak powiem, jego narzędzie była przedstawiona świetnie. W sumie rozdziały, w których młoda Solo była w myśliwcu wiały nudą, ale gdy przechodziła do walki były świetne. Oba pojedynki z jej bratem wypadły znakomicie.

Wątki Bena Skywalkera również były smakowite. Nie mogę napisać, że któreś podobały mi się szczególnie bo wszystkie były świetne. Zarówno te ze spiskowaniem z Shevu, z torturami, z przesłuchaniem Tahiri, z pobytem wśród Jedi i swoistym starciu z uczennicą Caedusa. Ben wypadł nadzwyczaj dobrze, a ponadto został wymacany

Idąc dalej przejdźmy do Dartha Caedusa. Jacen jak zwykle zastanawiał się nad swoimi pobudkami, lecz w tej części stał się chyba bardziej bezwzględny. Do stania się takim prawdziwym Sithem brakło tylko przyzwolenia na zabicie swoich ukochanych kobiet. Kolejna odmienność od spraw sithowych to fakt, że dał się omamić Luke`owi, gdy ścierał się z Jainą. Zostawiając jego niewiarygodność jako Sitha, przejdźmy do zakończenia jego życia. Pojedynek z Jainą był całkiem niezły, lecz jego skupienie na najbliższych sprawiło, że stał się słaby. Wiedząc nawet, że to zakończenie serii z samej treści można było wywnioskować, że Caedus poniesie porażkę. Jaina była lepsza, on był osłabiony, lekceważył ją. W sumie to u kresu wykazał przejaw JSM wysyłając ostrzeżenie do Tenel Ka. Godne podziwu

Wszystkie główne wątki chyba poruszyłem, więc wspomnę o tych pobocznych. Mandalorianie. Mimo iż to część pisana przez Denninga, musieli się pojawić. Troy przedstawił ich trochę mniej zajebiście niż Karen Traviss, ale i tak było nieźle. Dostali po shebs, Boba był zły, a w pewnym momencie był smutek z okazji straty Mirty Gev. Jej śmierć wzbudziła mój smutek gdyż bardzo ją lubiłem, ale czytając dalej okazało się, że żona Orade`a nadal żyje! Jej przetrzymywanie w więzieniu Caedusa było epickie. Tortury jakim była poddawana, a zwłaszcza jej komentarze na nie były świetne. Suka, dziwka, buc. <3 Zostając w temacie tortur i śmierci. Bardzo szkoda Lona Shevu, lubiłem go. Zakończenie jego życia - świetne, no ale jednak przykre. Idąc dalej w boczne wątki: Szczątki Imperium. Moffowie zaczęli zabawę z zabijaniem. Super sprawa, książka przez taką ilość śmierci nabrała poważnego wymiaru. Najpierw Verpinowie, potem zatrucie Mandalory tak aby rodzina Fetta nie mogła już tam wrócić, potem skażenie Smoczej Królowej i śmierć większości królewskiej rodziny. Morderstwo Isoldera przez Caedusa by do tego nie dopuścić. Super wątki.

Ostatnia sprawa to epilog. Fajne rozwiązanie wątku moffów i przekazanie ich pod kuratelę Jaggeda Fela, fajna sprawa z nieodnalezieniem Zekka, a najlepsza to chyba mianowanie Daali na nową przywódczynię Sojuszu Galaktycznego. No i nie zapominajmy o Allanie... tfuu... Ameli Książka jak na Denninga była zajebista, świetne zakończenie całej serii. Zasłużone 10/10.

Teraz muszę oczywiście wytknąć błędy Amberu Zacznijmy od literówek - to standard. W jednym miejscu było pomylone imię - wstawiono Tahiri zamiast jednej z kuzynek Tenel Ka. Kolejną sprawą są błędy w pisowni. Powinno być Sojusz Galaktyczny, a nie Galaktyczny Sojusz. SSG, a nie SGS. Wookiee, a nie Wookie. Sithański, a nie Sithyjski. Najważniejszą jednak sprawą w błędach technicznych to zostawianie niektórych nazw w języku angielskich. Dotyczy to głównie statków kosmicznych oto co wyłapałem: starhunter oraz starcutter, ale również QuietSnipe, czy BattleSun Odyssey. Tak trudno było to przetłumaczyć? Naprawdę?

No dobra kończąc tą wypowiedź, wspomnę jeszcze o ilości stron. Miało być 400, jest 350. Z treści wydaje się, że wszystko ok, więc pewnie Amber sam nie wiedział ile im wyszło.

Książkę przeczytałem tydzień temu, ale z braku chęci i czasu nie napisałem recki. Teraz coś skrobnę. Książka jest bardzo dobra, jak wszystkie książki Denninga. Dobrze napisana, akcja trzymająca w napięciu, świetny klimat, ciekawe dialogi to plusy jeśli chodzi o sposób pisania. Jeśli chodzi o fabułę, to powiem, że faktycznie dużo w tej książce było do przewidzenia. Przez spoilery, powieść czytało mi się gorzej, ale i tak wiele momentów mnie zaskoczyło.
W sumie, to czytając opinie innych o Niezwyciężonym, nie zdziwiłem się, że innym też nie podobał się pierwszy rozdział. Wiało tam nudą i właśnie ten moment książki odstraszył mnie od niej na tydzień. Póżniej akcja nabrała tempa i było spoko. W Objawieniu wielkiej trójki i rycerzy Jedi było bardzo mało, a tu jak w raju! Lowbacca, Tesar Sabatyne, Kenth Hamner. Wrócili starzy bohaterowie z EU: Isolder i Tenel Ka. Nawet Mando się pojawili. Mirta i Boba. Mirta mi się bardziej u Traviss podobała, ale Boba, obecny tylko w kilku scenach Niezwyciężonego spodobał mi się bardziej od tego Travissowskiego. Szczęka mi opadła(oczywiście pozytywnie), gdy Ceadus użył punktu przełomu. To było ostatnie czego się spodziewałem po LotFie. Ben Skywalker i jego relacje z Tahiri też mnie nie zawiodły. Tak samo z Lukiem i jego wizjami. Sceny przesłuchiwań były genialne. Wątek Szczątków Imperium również dobry i wreszcie się dowiedziałem, jak Felowie zawładnęli Imperium.
Dlaczego nie dałem książce 10, skoro tak ją chwalę?
-głupia śmierć Isoldera
-trochę mało Caedusa
-brak admirał Niathal (w poprzedniej części mnie porwała)
-największy minus- zakończenie. Co to jest? Niby, że koniec serii a nie dowiedziałem się o prawie żadnych skutkach tej wojny. Jedyne co wiem to koniec wojny, Daala przywódczynią. A co z Korelią i konfederacją? Co się stanie z Tahiri? Co z Zekkiem? Jak to się stało, że Tenel Ka i Allana przeżyły atak nanowirusa? Co z Niathal? To po prostu chwyt marketingowy, aby ludzie kupili Sokoła i FotJ. Wile razy mówiłem, że nie kupię FotJ, ale okazało się, że okres Dziedzictwa tak mnie wciągnął, że jednak to muszę zrobić.
Książce daję ocenę 9/10.
Nadmienię, że niestety nigdzie na Bastionie nie znalazłem recenzji (ani oceny) Lorda Sidiousa, co bardzo mnie zasmuciło, gdyż bardzo lubię czytać jego recki.

Widzę, że nic nie napisałem, więc chyba pora na kilka zdań odnośnie książki.

Jako zakończenie serii to niezbyt mi się podobała. Nie było epickości godnej finału, nawet walka Jainy z Jacenem i jego śmierć były takie nijakie, nie na miarę finału. Ostatni tom LotFa to raczej wprowadzenie do kolejnej serii, a nie koniec historii.
Trochę mało było wątków. Tylko akcja na Niklu I i późniejsza walka nad Sheedu Maad. Nie było, nie wiadomo dlaczego, Niathal. Nie było również, co zarzucam niemal od początku, akcji właściwej tj. wojny z Konfederacją. OK, głównym wątkiem jest Jacen i jego przejście na ciemną stronę, ale w DM więcej było nawet o Mandalorianach niż o Korelii.

Zaletą tej części, jest natomiast ponowna obecność Jedi, i to w dużych ilościach (w porównaniu z poprzednim tomem). Nawet gdzieś w jednym zdaniu, przewinął się chyba Kyle Katarn. No ale poza tym.... jak na duży, galaktyczny, polityczny konflikt, to akcja zbyt skupiła się na Jainie i Fettach. Nie było prawie nic co nawiązywało by do ciekawego, ukazanego w 8 części, rozłamu w SG (to także odnośnie nieobecnej Niathal). Klimat książki również jakiś inny niż w poprzednich książkach.
A całościowo, we wszystkich tomach, brakowało mi jednak Korelii i to bardzo. Fabuła za bardzo odchyliła się w innym kierunku.

Dlatego: 6/10 - za książkę
7/10 - za serię

Książka koszmarnie nudna (do tego stopnia iż czytałem ja pół roku). Pół książki to początek spoilera Jaina- Muszę zabić Jacena! Muszę zabić Jacena!, a potem po prostu go zabija. Ani pojedynek nie jest epicki, ani nie ma pod koniec jakiegoś zwrotu akcji (akcja z Tenel Ka była do przewidzenia). A danie władzy nad Galaktyczym Sojuszem dali było kompletnie bez sensu. koniec spoilera. Generalnie całe Dziedzictwo Mocy mnie rozczarowało. Seria jako całość jest trochę nie spójna. Wiele motywów jest wpychanych na siłę i tak na prawdę nie istotnych dla historii. Mamy bardzo okrutną wojnę i prawie w ogóle nie widzimy, by ktoś w niej ginął (W samej wojnie, nie jakiś pobocznych działaniach). Robienie wielkich tajemnic z tego co już wiemy. Cały motyw z tym, że to akurat Jaina musi pokonać głównego złego- sztuczny. No sorry. Mają całą akademię Jedi nie mają nikogo innego (choćby do pomocy). O ile niemieszanie się Luke`a było usprawiedliwione, to cała reszta spokojnie mogłaby chociaż jej pomóc. Nie mówiąc już o przeciąganiu wątku Jaina- Jagged- Sorry, ale oni już 15 lat krążą koło siebie, to przesada nawet jak klan czy inne m jak miłość.
Ostatni tom: 3
Cała seria: 6,5
Mam nadzieje, że LotF będzie lepszy.

Zacząłem "Niezwyciężonego" niemal dosłownie w momencie ukończenia "Obajwienia" od - jak zwykle - genialnej Karen Traviss, jednej z najlepszych autorek w SW.

Denning - przynajmniej od czasów Gwiazdy po Gwieździe - zyskał wśród fanów Expanded Universe status legendarnego, niemalże jak Zahn.

I - choć opisuje on zawsze "wielkie" dla naszego ukochanego wszechświata wydarzenia, to czy na nazwanie jego pióra genialnym można sobie pozwolić ?

Cóż, kwestia gustu. Niemniej jak dla mnie przeskakiwanie z kogoś piszącego tak umiejętnie jak Karen na kogoś takiego jak Denning ... jest przykre. Cóż, odczułem to już po tym jak od razu po "Poświęceniu" zacząłem "Piekło" - teraz mam tego powtórkę.

Dialogi, opisy uczuć czy wartkiej akcji - to wszystko jest o poziom niżej niż u jego poprzedniczki .

"- Chciałbym, aby w podróży na Coruscant towarzyszył Ci Ben - oznajmił.

- Ben ? - wykrztusił Han, wyprzedzając zdumioną Jainę - Luke, chłopie, to twój najgłupszy pomysł od czasu, jak przyszło ci do głowy zostać uczniem klona Palpatine`a !"

EPIC FAIL. Brzmi jak z jakiegoś taniego fanfika popełnionego przez pryszczatego nerda. Dla porówniania otwórzcie sobie 223 stronę "Objawienia" i popatrzcie jak świetnie Karen opisała monolog Luke`a ...

Widać różnicę ?

Troy Denning kończy Niezwyciężonym serię LotJ. Niniejszym trzeba mu oddać, iż z zadania się wywiązał. To co najważniejsze, a więc koniec nowego konfliktu galaktycznego, jak i zabicie tyrana, wykonał poprawnie, tzn. nie ma tu większych zastrzeżeń do samej fabuły, jednakże zabrakło w tym tomie fajerwerków, które pozwoliłyby na solidne przykucie uwagi czytelnika. Mocną stroną książki, która jest atutem nie do podważenia, jest zrównoważenie wszystkich wątków, przewijających się w tomie IX. Należy jednak przyznać, że pewne sprawy, które były nakreślone w pierwszym tomie (konflikt w gronie przyjaciół: pro-korelianie vs. lojalisci, a także wątek Antillesów), tu nie mają żadnego miejsca, sprawiając wrażenie, iż pewne sprawy nie mają swojego finału, na kartach tej powieści. Owszem, powyższe historie, już od dłuższego czasu były systematycznie wygaszane, jednakże Niezwyciężony powinien zawierać z jedną stronę, w której te sprawy byłyby chociaż symbolicznie naznaczone. Za spory atut uznałbym wartko prowadzoną fabułę, którą bardzo miło się czytało, i tylko brak czasu ograniczał mi przyjemność z czytania. Zastanawiałem się, czy Denning pociągnie od Traviss rys charakterologiczny głównych Mandalorian. Obawy szybko się rozwiały, gdy czytałem o chłodnym kalkulowaniu Boby, czy dzikiej wściekłości Mirty. Duży plus to dialogi, jak i pomysł z umieszczaniem, przed rozdziałem, czerstwych żartów Jacena.

O wadach napiszę krótko. Żal, iż autor nie utrzymał poziomu wątków politycznych z poprzedniego tomu. W tym aspekcie, jest spory zjazd w dół. Ostateczny pojedynek, również nie olśniewał. Darth Caedus, podczas tej walki, był tak nakreślony, jakby zmęczenie z wszystkich dotychczasowych szermierczych potyczek, miało swoją kumulację w tej powieści. Generalnie było go stosunkowo mało w tej książce. W tym pojedynku, brakło także widoku na walkę, z jego perspektywy. De facto, znacznie lepiej wypadła pierwsza potyczka z Jainą na Niklu Jeden. Tamto starcie było wspaniałe, a w tym ostatnim, zabrakło ikry. In minus zapisuję Daalę jako nową liderkę GSu. Czyżby jej "dokonania" uległy przedawnieniu? Śmiechowo się zrobiło, gdy Caedus wspomina o Palpim i Exar Kunie, jako o rzeźnikach. Ciekaw jestem jak traktować jego poczynania na Kashyyyku? Aczkolwiek, ta ostatnia sprawa, jest już nieistotna, patrząc na najważniejsze aspekty dla tej powieści.

Finalnie uważam, że autor napisał dobrą książkę, jednakże w tym najistotniejszym momencie, albo dotknęła go twórcza niemoc, lub też nie chcąc przeszarżować, zamknął ten cykl bez przytupu, który mogłyby spowodować przerost formy nad treścią. Biorąc więc powyższe "za" i "przeciw", taka ocena, musi być sprawiedliwa: 7/10.

***

Jak więc ocenić całą serię Dziedzictwa Mocy? Sądzę, że stworzono bardzo dobrą serię, która odznaczała się bardzo burzliwym przebiegiem zdarzeń, i pomimo wtórności (Jacen i jego przejście na CSM / Anakin i przejście na CSM), umiejętnie użyto pewien schemat, aby oklepaną na pozór historię, zaprezentować czytelnikowi w nowym świetle. Moim zdaniem, zabieg się udał, jednakże w pewnych sprawach powinien być bardziej dopracowany. Zastanawiam się również, czy to musiało być aż 9 tomów? Bo takie Wygnanie, było nie tylko najsłabsze ze wszystkich, lecz przede wszystkim niczego szczególnego nie wniosło. Najistotniejsze sprawy z tego tomu, można by przenieść do sąsiednich, i nic by się nie stało. Warto było brnąć przez kolejne rozdziały, aby dotrwać do finału.

Jednakże najbardziej nurtuje mnie pytanie, czy w nadchodzącym epizodzie VII, wymyślą coś bardziej ciekawego, czy fabuła przewyższy to co dał nam tercet Aallston - Traviss - Denning? Niestety, lecz tutaj przyjdzie mi czekać na odpowiedź do 18 grudnia. W każdym razie, to o czym wspominałem w recenzji tomu I, mam za sobą, teraz tylko czekanie.

Ocena serii: 8/10.