Mi tez sie podobala....

tą książkę dośc dawno, jednak utkwiła mi w pamięci, gdyż była ona pierwszą ksiązką napisana w stylu niestarwarsowym jaką czytałem. Początek jest dośc nudny i naciągany, potem niby ma się zrobić ciekawiej, ale akcja rozkręca się powoli. Rzeczywiście ksiązka ta moze być oceniana za trochę mało dynamiczną i nudnawą. Jednak dla mnie najważniejsze jest włąsnie to co ona wprowadza do NEJ. Daje obraz Vongów, którzy już zawitali w naszej Galaktyce już duzo wczesniej aniżeli się tego wszyscy spodziewali. Jednak powiem, ze dopiero po przeczytaniu Szlaku przeznaczenia, gdzie Vergere przybliża wydarzenia z Planety Życia do końca zrozumiałem o co tam chodziło i doceniłem własnie tę pozycję. Polecam wszystkim, którzy szczególnie interesują się NEJ!

...przeczytalem ją chyba dwa lata temu, a NEJ zainteresowalem sie dopiero w tym roku, ale ksiazka jest ciekawa interesujaca Nie tylko ze względu na Yuuzhan Vongów (poprawnosc polityczna ), ale takze ze wzgledu na Tarkina Raitha Sienara, czy Gwiazde Śmierci

jest interesującą, zaskakującą ksiązką. Przybysze z Dali... od razu wiedziałem ze to Yuuzhanie, ale jak 3 miechy potem przeczytałem Hero`s Trial i była tam Vergere to byłem naprawdę zaskoczony... nie sądziłem, że mogła przeżyć. Wszelkie wątpliwosci rozwiała rzeczywiście dopiero "Destiny`s Way"...

Czyli to się tyczy mnie

Wektor Pierwszy jest dobrym wprowadzniem ???

jak zwykle polecam chronologie. Nie zaczynaj NEJ nie po kolei, bo zupełnie się pogbisz. Szlak przeznaczenia jest 14 książką NEJ więc sobie jeszcze na razie odpuść. Od Planety życia możesz zacząć jak najbardziej. Polecam! Zrozumiesz wszystko, a po przeczytaniu potem kilku książek NEJ to w ogóle ładnie się tobie ułoży w jedną całość

Klamka zapadła (czy jak to się mówi) i zbieram NEJ.

Pisząc te książkre autor powołał do życia nowa postać"Vergere". Zapewne nie sadził ze ktokolwiek ja wykożysta i przedłuży jej życie o kolejne 50 lat.Podobnych wątków jest całe mnóstwo ,i tylko cheć autorów żeby powołać je na nowo.

Macie racje,ale tylko połowicznie zgodze sie ze planeta życia została napisana po NEj.Ale ilu dwu ,trzech książkach.Vergereukazała sie w próbie bohatera poraz pierwszy.a potem nastaepnie w "gwiazda po gwieżdzie".Swoja droga w "Planecie zycia nie było powiedziane czy jest to m czy k.

Mogłem o tym pomyśleć ,jak każdej istocie tak i mi zdarzaja sie pomyłki. Aksiążek SWmam 70sztuk. Nie liczac ucznia jedi.

hmm.. ksiazka ciekawa, fajnie opisane relacje anakin - statek ale jedno mnie zdziwilo... rozdzialy maja po jednej stronie nawet a raz bodazje byla niecala strona

doszedłem do wniosku - że fatalnym błędem jest nie wpisanie Planety Życia do NEJ - bez tej książki trudno zrozumieć cała NEJ. Ona tak na prawdę jest najważniejsza - tym bardziej, że NEJ zaczyna się od przygody z Anakinem Skywalkerem (Planeta) i w pewnym sensie kończy z jego udziałem.

...mimo, iż jestem przeciwnikiem NEJ, to Planeta Życia jak dla mnie jest czymś całkiem niezłym. Czytając traktowałem ją jako całość, i czasem śmiać mi się chciało, kiedy jeden rozdział miał cztery linijki... ale generalnie była to książka przyjemna. Wielki plus dla Beara za wprowadzenie kilku nowych ras, jak Priapulinowie czy Krwawi Rzeźbiarze, maksymalnie udziwnieni i przez to mniej papierowi. Wielki minus za organiczne statki; niby to wszystko jest fajnie, ale cały wątek Zonamy Sekot to właśnie wstęp do NEJ i ciężko współgra z oryginalnym kanonem. Gdyby się jakiś organiczny statek pojawił gdzieś jeszcze, można by to było przeżyć (trzeba będzie nad tym popracować podczas tworzenia III tomu "Siedziby Egzekutora" ), a tak to zgrzyta. Tarkin jest tu na miejscu, i chociaż ten wątek jest częściowo zanegowany w AotC, to ciągle ma sens (ale to historia na inny wątek). Ogólnie rzecz biorąc ja traktuję Planetę Życia jako epilog TPM i daję jej 7/10.

Nie czytałem NEJ do tej pory. Może zaledwie 3 książki przeczytałem z tej serii. Ale pewnego razu jak z Anorem na gg zeszliśmy do tematu NEJ, polecił mi właśnie Planete Życia. Nie było mi trudno zrozumieć, bo wiedziełem jaki cyrk sie dzieje w NEJ z yuzhanami itd. (nie znałem tylko konkretnych wydarzeń). Jak pierwszy raz natknąłem się na przybyszów z Dalii, wiedzialem ze to Yuzki
Książka mi się podobała, miała nudnawy początek, co chyba każdy odczuł, ale w końcu się rozkręciła. Jest pełna życia (jak planeta) i dość ciekawa. Rozczarowałem się tylko panem Tarkinem... myślałem, że bardziej poprowadzą tą postać :/

I teraz tak po tej Planecie chyba zaczne czytać NEJ, która już się zbliża do końca...

ta ksiazka wzbudza we mnie bardzo mieszane uczucia bo z jednej strony stanowi ciekawe nawiazanie do NEJ, a z drugiej nieco irytuje mnie fakt, ze brali w tym udzial anakin i obi-wan. rownie dobrze przeciez to mogl byc kazdy inny jedi

tylko do teraz nie rozumiem dlaczego Vergere w NEJ nie przyznała się Lukowi że jest Jedi i że zna YV?..

To moja już trzecia lektura tej, mocno skrytykowanej już powieści. Ostatni raz czytałem ją z 20 lat temu, ale dobrze pamiętałem ten cały ambaras z hodowlą statków poprzez nasiona. Czyli kolejny już klasyk ze starego kanonu pełen dziwactw rodem z kiczowatego SF, robaków (sporo pisarzy z legend miało do nich słabość) i jakiś sekciarskich organizacji.

Ale na szczęście "Planetę Życia" napisał Greg Bear, który ma dobry warsztat. Pisze niezwykle zwięźle, książka jest króciutka, ma niespełna dwa wątki i w dodatku została podzielona na jeszcze krótsze rozdziały.

Pomijając ten cały botaniczny cyrk z nasionami (ale i owa produkcja statków została bardzo plastycznie opisana) dostajemy bardzo ciekawie opisanego młodziutkiego Anakina i jego nabierającą zażyłości relację z Obi Wanem, dużo to ciekawych spostrzeżeń i dobrego, dojrzałego opisu uczuć, jakie dotykają mistrza i ucznia.

Dla mnie jednak powieść kradnie drugi wątek - ten poświęcony "przyjacielskiej" rywalizacji Sienara i Tarkina - tu jeszcze młodych i chorobliwie ambitnych trzydziestoparolatków. W tle jest też lekko nakreślony wątek polityczny - trwa likwidacja sił zbrojnych Federacji Handlowej, siły Republiki pod wodzą Kanclerza Palpatine`a przechodzą już transformacje, pojawiają się pierwsze ruchy na politycznej planszy. Sam Tarkin reprezentuje nową siłę pośród elit politycznych i zaczyna werbować odpowiednich ludzi do nadchodzącej rewolucji. Sienar w dodatku prezentuje mu projekt pewnej stacji kosmicznej ...

Jest to zaledwie kilka rozdziałów, ale potencjał był na drugiego "Plaguesis`a" i chciałbym bardzo przeczytać kolejną tak dopracowaną książkę o wielkich, epickich intrygach w tej galaktyce. Niestety dostajemy zaledwie przedsmak, często okryty wieloma niedomówieniami i tajemnicami. Np. nie jesteśmy świadkami rozmowy Tarkina, podczas której przekonuje on Sienara do współpracy. Dowiadujemy się tylko, że po jej skończeniu, ten drugi był wstrząśnięty. Jest tu też fajne nawiązanie do komiksów "Dark Empire" a konkretnie do Devastorów - Sienar ogląda swój park maszyn prototypów i w myślach narzeka, że nie ma chętnych na inwestycje w pojazd wydobywczy, który jednocześnie produkuje z pozyskanych surowców kolejne maszyny.

Podsumowując - książka ma swój urok, ale nie można jej odmówić pewnego specyficznego klimatu, który wielu fanom mógł nie przypaść do gustu. Ja bawiłem się dobrze, ale historia jest za krótka - mocne 6/10.